Happen
HoeksteenDoor Marcel Beijer
Ik loop in korte broek over de heide als ik een vrouw nader die op een bankje een boek leest.
Een hond, formaat koe, davert wild om haar heen - onaangelijnd.
Terwijl ik de locatie nader, hou ik het vierpotige ongeleide projectiel goed in de gaten.
De vrouw doet dat niet, die is diep verzonken in haar boek.
Ik mag hopen dat ze mijn roman Gouden Bergen leest, maar het zal De Zeven Zussen wel zijn.
Dan galoppeert het kwijlende kalf recht op mij af en springt met zijn natte poten tegen mijn buik aan, om daarna met kracht zijn kop in mijn edele delen te duwen. Vervolgens schraapt het beest met zijn scherpe tanden langs mijn ontblote kuiten.
Het doet zeer.
‘Verdomme, hou je hond eens wat beter in de gaten’, mopper ik.
‘Ach Sheba doet niks hoor’, reageert de vrouw.
Als ik verongelijkt verder loop merk ik dat er bloed langs mijn kuit sijpelt.
Boos loop ik terug: ‘Nou, jouw Sheba heeft me anders wel mooi gebeten.’
Met een flinke dosis desinteresse bekijkt de vrouw de wond op mijn blote kuit.
‘Dat was geen bijten, dat was happen.’
Ik slaak een moedeloze zucht. Deze verbale strijd ga ik verliezen.
Dit moet een politica zijn.
