Hoeksteen
AlgemeenDoor Robert Mienstra
File
“Het is weer zover”, roep ik uit terwijl ik mijn handen ten hemel hef.
“Houd je handen aan het stuur”, roept mijn vrouw Jessica verschrikt.
Voor ons, richting Hollandse Brug, doemt een volwassen file op.
Met horten en stoten gaat het richting brug, die nog steeds oogt als een bouwval.
Op Arrow meldt het populairste jongetje van de klas dat na 40 jaar nog steeds niet volwassen is geworden dat de files langer dan vijf kilometer allemaal op de A6 richting Amsterdam staan.
“Wat wil je”, zegt Jessica, “elke dag forensen er minimaal negentienduizend Almeerders naar Amsterdam.”
“Er bestaat ook nog zoiets als openbaar vervoer”, brom ik.
Na de brug komt de boel op gang en ik zet groot licht op een kleine Toyota.
“Kom aan”, roep ik, “gas!”
“Je rijdt honderdveertig”, schudt Jessica haar hoofd.
De bestuurster van de Japanner gaat dan vol in de remmen.
Zonder aanleiding.
“Hé, Truus Gasfornuis”, scheld ik. “Ruil dat fornuis om voor een pedaal.”
De vrouw geeft me de vinger als ik haar bumperklevend passeer.
Ik groet terug door op mijn voorhoofd te wijzen.
“Ik doe altijd net als zij”, zegt Jessica, “ik rem ook altijd af als er een idioot achter me zit.”
