Licht
HoeksteenDoor Robert Mienstra
Ik fiets over het Appelpad richting de Parkwijklaan.
Na een avondje sportschool voel ik me beresterk.
Plotsklaps duiken uit het donker twee fietsers op.
Zonder licht, midden op het pad.
Ik ga vol in de remmen en beland in het gras.
“Klojo’s”, schreeuw ik.
Het blijken moeder en zoontje te zijn.
Moeder, in zwarte legging rond de zware dijbenen, stopt.
“Had je wat?”, vraagt ze dreigend. “Je rijdt bijna mijn zoon van de sokken.”
“Jullie rijden zonder licht”, bijt ik van me af. “Levensgevaarlijk.”
“Bemoei je met je eigen”, bitst de legging.
“Dacht het niet”, roep ik. “Als ik niet geremd had en van het pad af was gegaan hadden we bovenop elkaar gezeten. Jullie blijven middenop rijden terwijl je mij wel ziet.”
“Jij moet niet zeiken en je kop houden”, blaat de legging verder.
“Jij moet het goede voorbeeld geven. Jij moet zorgen voor licht op je fiets. Zeker bij je kind”, voed ik op.
“Ik zei ‘bemoei je met je eigen zaken’”, briest mama. “Ik bepaal zelf wat ik doe. Jij moet gewoon uit je doppen kijken, eikel.”
Dat zoontje zal je in je klas hebben, denk ik.
Dan krijg je die moeder er gratis bij.
Moedeloos vervolg ik mijn weg.
