4 mei
HoeksteenOp het moment dat we in ons land twee minuten stil zijn ter nagedachtenis aan de mensen die zijn omgekomen om onze vrijheid te verdedigen, is het voor mij 11 uur in de ochtend.
Precies op Dodenherdenking heb ik namelijk het uitzonderlijke voorrecht om de Engelse vertaling van mijn roman Gouden Bergen te presenteren in Amerika.
En alhoewel de Amerikanen er mede voor hebben gezorgd dat ons land werd bevrijd van de Duitse bezetter, weet niemand hier in de staat Nevada hoe belangrijk dit moment van herdenking is voor Nederlanders.
In mijn vroege puberteit was er één jaar dat ik van mening was dat het herdenken van gesneuvelden een achterhaald idee was en wilde kennelijk even niet begrijpen waarom er tranen in de ogen van mijn ouders stonden als ze op de televisie naar de stille Waalsdorpervlakte keken.
Die opstandige puber in mij is gelukkig al lang verdwenen. We kunnen – zeker nu in OekraÏne - niet genoeg met ons neus op de feiten worden gedrukt: vrijheid is niet vanzelfsprekend.
Ik hoop dat ik me dat ook om 11 uur ’s morgens realiseer, als ik mijn boek overzee presenteer in Amerika: een heel euforisch en bijzonder moment in mijn leven.
En tegelijk een moment om stil en nederig zijn.
