Robby
HoeksteenDoor Marcel Beijer
We hebben best een treurig weekje achter de rug.
Uit Limburg, waar het voorheen elke dag zondag was, kwamen beelden die aan de drama’s uit Verweggistan deden denken. Maar nu waren onze eigen landgenoten verdrietig.
Met een zachte G.
Honderden mensen namen afscheid van Peter R. de Vries. Ineens vindt iedereen hem een groot strijder tegen het onrecht.
En dat is ook zo.
Maar voor de moordaanslag hoorde ik toch veel mensen zeggen wat voor pedante, zelfingenomen ijdeltuit die man was.
Het was ook de week waarin we herdachten dat Amy Winehouse tien jaar geleden zichzelf dood snoof. Een groot verlies. En we stonden weer even stil bij de (letterlijke) val van Herman Brood, die we pas na zijn dood tot knuffeljunkie bombardeerden.
Er zullen vorige week echter maar weinig mensen hebben stilgestaan bij het overlijden van violist Robby Steinhardt (71). De naam zegt je waarschijnlijk niets, maar bijna iedereen kent de ballad Dust in the Wind van Kansas.
Robby was een jeugdheld van me. Een klassiek geschoold violist die in de rockmuziek terecht kwam. ‘Hier kan ik makkelijker mijn foutjes verbloemen’, zei hij daarover.
Het bericht van zijn overlijden raakte mij het meest.
Door deze column te lezen sta jij toch ook even bij hem stil.
Dankjewel.
