Onder grote belangstelling werd de Energienaald in 1984 geplaatst, op de foto Jan van Munster erbij in het zwart.
Onder grote belangstelling werd de Energienaald in 1984 geplaatst, op de foto Jan van Munster erbij in het zwart.

Kunst in Almere: Energienaald Van Munster eerste kunstwerk in Stad

Algemeen

ALMERE - Kunst in de openbare ruimte kom je in Almere overal tegen. Wie heeft het bedacht en wie heeft de kunstenaars uitgekozen? Oud-stedenbouwkundige Brans Stassen vertelt erover in een serie stukken over monumentale kunst in Almere.

De Energienaald die tussen de A6 en het Weerwater staat is vroegste kunstwerk in Almere Stad. Het was adviseur Berend Hendriks die voor Stedenwijk een aantal opdrachten bedacht. Voor het Leeuwardenplein in de eerste buurt koos hij de beeldhouwer Jan van Munster, die meteen met een spectaculair idee kwam: als je hier op de diepe polderbodem een stad wilt maken, richt er dan iets op dat licht uitstraalt, een stalen mast van 60 meter. Voor die tijd was dat heel hoog, want wie had toen kunnen bedenken dat er hier dichtbij ooit een nog twee keer zo hoge kantoortoren zou komen te staan.

Boze burgers

Onder grote belangstelling van de bewoners werd de Energienaald in 1984 geplaatst, op de foto Jan van Munster erbij in het zwart. Maar minder enthousiast werden de mensen in de huizen rond het plein toen bleek dat de top van de mast bij harde wind behoorlijk heen en weer zwiepte. Dat was wel voorzien, maar dat hij daarbij ook vervaarlijk begon te kraken, nee dat kon echt niet. Stel je voor, dat dit gevaarte afbrak en op je slaapkamer zou neerkomen! Burgemeester Lammers kreeg bezoek van boze burgers: wij gaan hier niet weg voordat U dat ding laat verplaatsen.

Ik mocht die andere plek bedenken. Ga daar maar aanstaan, zo’n monumentaal kunstwerk vraagt een passende situatie alleen voorlopig even zonder woningen eromheen. In feite gaat het hier om een soort obelisk, al is deze dan niet van graniet, zoals je die aantreft op stadspleinen in de zichtas van grote boulevards. Voor Almere zijn dat natuurlijk de unieke vrije busbanen en het voordeel van plaatsing op een kruispunt daarvan in het stadscentrum was dat hier nog niet gebouwd was en de naald z’n stabiliteit kon bewijzen onder alle omstandigheden. Voor het gemak hadden wij even overgeslagen dat op een busbaan alleen de chauffeur vooruitkijkt, waarmee de naald veroordeeld werd tot monument voor buschauffeurs. 

Hoe het afliep weten we inmiddels: toen de gebouwen eromheen wel kwamen, moest de naald nog eens verhuizen om plaats te maken voor het “gebogen maaiveld” van Rem Koolhaas.

Uit de krant

Politiek

112

Uit

Sport

Wonen

Auto