Anders
HoeksteenZe ligt onder de perenboom.
Dat zeg ik meestal.
Dat klinkt meer alsof ze er nog een beetje is dan het woord ‘dood’.
Want ze was er altijd, of in ieder geval 8,5 jaar.
Pluisje was een beetje anders dan andere cavia’s. Ze piepte op een lage toon en had gek, net-niet-zwart plukhaar.
Van andere cavia’s snapte ze weinig. Wel leek ze altijd blij om mij te zien. Overgehaald door mensen op het Alwetende Internet besloot ik een kleintje erbij te halen. Een stuiterbal met schattige krulletjes.
Uiteraard geen succes: Pluisje moest niks van haar hebben. Een illusie armer haalde ik een extra kooi van Marktplaats.
Deze zomer zag ik een bult die me vrij onschuldig leek. De dierenarts concludeerde anders.
Aangezien opereren op haar leeftijd te gevaarlijk zou zijn, liep ze al naar de medicijnkast om pijnstillers te pakken.
Met trillende stem vroeg ik of dat wel het meest eerlijk was naar haar.
Sinds die dag ligt ze dus onder de perenboom.
Nu denkt u misschien, wat maf zeg, een volwassen vrouw die cavia’s heeft. Maar dat is nu juist het mooie.
Pluisje leerde me dat het oké is om een beetje anders te zijn.
INDIRA DRAIJER
