Column IlseDe plotwending

Boeken leven. De tekst mag dan vaststaan, iedereen leest zijn eigen, unieke verhaal. Je ziet de personages voor je, hóórt ze praten, je huilt om hun verdriet, huivert om hun angsten. Tenminste, als het een goed boek is.
Schrijversduo Nicci French krijgt het, wat mij betreft, in elk boek weer voor elkaar. Mijn hoogtepunt was ‘Bezeten van mij’. Deze thriller las ik vijftien jaar geleden, in de tijd dat ‘de literaire thriller’ iets nieuws was en de gedachte dat ikzelf ooit met boekenschrijven mijn brood zou verdienen, zo irreëel was, dat ik er niet eens van droomde.
Waar ik wel over droomde? Adam, de hoofdpersoon uit ‘Bezeten van mij’. Adam, de foute man in optima forma; een bergbeklimmer die een teen miste, die met regelmaat in een agressieve woedeaanval uitbarstte, die alleen maar voor zichzelf leefde, maar die ondertussen ook de hoofdpersoon uit het boek op handen droeg. Hij deed álles voor haar. Hij zág haar. Hij wílde haar.
En dat wilde ik ook: echt gezien worden, dat iemand volledig, gepassioneerd, allesverzengend voor me zou gaan.
Nu had ik een heel lief vriendje, met wie het allemaal heel gezellig en leuk was – we hadden inmiddels al zesenhalf jaar verkering en woonden zelfs samen – maar ik wilde meer. Ik wilde Adam.
Ik heb ooit een heer horen zeggen dat hij andere mannen niet als concurrentie zag, maar dat hij als de dood was voor de herinneringen die zijn lief aan haar ex had. Tegen het beeld dat zij van hem geschapen had, kon hij niet op.
Zo was het met mijn verliefdheid ook. Voor geen goud zou ik Adam in het echt willen, nog geen dag zelfs, maar in mijn verbeelding was hij perfect. En geen enkele levende man, hoe lief, stoer, grappig ook, kon daar tegenop.
Mijn verliefdheid werd zo heftig dat ik mijn relatie ervoor verbrak. ‘Maar waarom dan?’ vroeg hij. ‘Is er een ander?’ Ik durfde niet toe te geven dat dat zo was. Wat moest ik zeggen? Ik ben verliefd op een romanpersonage? Mijn crush was trouwens op slag over toen ik de verfilming ‘Killing me softly’ zag – boeken leven, films beroven je van je fantasie.
Vorige week was Nicci French in Nederland om hun nieuwste boek ‘De dag van de doden’ te presenteren. Ik zit bij dezelfde uitgeverij en sprak mijn literaire helden op de lancerings-cocktailparty. Dat had ik, vijftien jaar terug, toch nooit kunnen dromen. Ze keken nogal verbaasd toen ik hun bedankte voor Adam. Maar ja, boeken leven. En daarmee kunnen boeken een leven een verrassende plotwending geven.