Luierpark bezit opstalrecht uitbreidingsgrond TBS-kliniek

Door Marcel Beijer

STRIPHELDENBUURT – Om de Oostvaarderskliniek uit te breiden met 56 extra plaatsen moet de TBS-instelling grond kopen die in bezit is van Staatsbosbeheer. Het aangrenzende Luierpark heeft echter het recht van opstal. Dat betekent dat ook dit herdenkingsparkje een rol gaat spelen in de eventuele overdracht.

Zoals deze week bekend werd, zijn er plannen om de TBS-kliniek aan de Carl Banksweg uit te breiden met 56 plaatsen. Daarvoor moet de kliniek grond kopen van Staatsbosbeheer (SBB). Na onderzoek van deze krant bevestigt SBB de grond weliswaar in eigendom te hebben, maar dat het recht van opstal van het terrein in handen is van het aangrenzende Luierpark, waar vooral herinneringsbomen staan voor overleden kinderen. Initiatiefneemster Tineke Ras van het parkje laat desgevraagd weten op de hoogte te zijn dat het recht van opstal bij het Luierpark rust. “Mijn park is ongeveer één hectare groot, maar staat op grond van Staasbosbeheer. Het recht van opstal geldt echter voor een terrein dat tien hectare groot is. Dat is precies het terrein waar de uitbreiding moet komen.”

Handen vol

Ras zegt geen behoefte te hebben om haar Luierpark ooit uit te breiden. “Ik heb nu mijn handen al vol aan het onderhoud van het park. Een paar jaar geleden stelde SBB me daarom voor het terrein kadastraal over te dragen. Daar zag ik destijds vanaf omdat ik de kosten daarvoor zelf moest ophoesten. Dat geld heeft het Luierpark domweg niet.”

De grond is nu echter nodig om de eventuele uitbreiding van de TBS-kliniek te kunnen realiseren. Ras: “Ik wil nog even nadenken hoe ik met de nu ontstane situatie om ga. Ik wil me daarin ook laten adviseren. Laat ik dus geen overhaaste uitspraken doen. Ik hoop dat ze respectvol met me omgaan en dat het Luierpark betrokken wordt bij de ontwikkeling van het terrein.”

Omgeving

Ondertussen lijkt de uitbreiding van de TBS-kliniek bij omwonenden nauwelijks tot consternatie te lijden. Tegenover deze krant reageren ze voornamelijk gelaten. Een bewoonster van de Katrien Duckstraat, recht tegenover de kliniek, vertelt dat het nieuws wel onderwerp van gesprek is. “Natuurlijk zitten die mensen daar niet voor niets, maar ik heb nog nooit last gehad. Je hoort dat ze wel eens door de wijk lopen als onderdeel van het resocialisatietraject, maar dat schijnt maar voor een heel klein aantal op te gaan. Bijna allemaal blijven ze achter die muur.”

Een man die zijn hond uitlaat op het grasveldje langs de muur denkt er hetzelfde over. “De pers en sommige politieke partijen duiken er bovenop, maar er is hier nog geen volksopstand uitgebroken.”

Een andere man wil niet reageren voordat er een informatieavond is geweest. “Ik wil wel weten wat de gevolgen zijn. Pas dan vel ik een oordeel.”