Enith Brigitha koestert geen wrok tegen dopingzondaars

Door Marcel Beijer
ALMERE – Op verzoek van de verslaggever laat oud-topzwemster Enith Brigitha haar bronzen Olympische plak zien. Gewonnen in Montreal, 1976. Het goud en zilver was destijds voor DDR-zwemmers die, zo bleek achteraf, stijf stonden van de doping. “Misschien had ik goud moeten hebben. Ik koester geen wrok en ik zou zeker niet met die zwemsters willen ruilen. Ze zijn er niet echt gelukkig door geworden.”

Het meest frustrerend waren nog wel de vragen die de sportjournalisten Enith Brigitha stelden wanneer ze die Duitse dames eens zou verslaan. “Dan trainde ik dus vier, vijf uur lang per dag op maximaal niveau in Amsterdam - bij zwemvereniging Het Y - en waren die Duitsers toch absurd veel sneller. Pas toen de DDR uit elkaar viel werd duidelijk dat de DDR een dopingprogramma had. Die meiden hadden van alles ingespoten gekregen, waar ze zelf ook geen benul van hadden. Geen pretje hoor, sommigen hebben daar later lichamelijk veel ellende van gehad. Nee, zelf heb ik nooit ooit maar één pilletje genomen.”
De titel van haar biografie luidt niet voor niets ‘Zwemmen in de schaduw van doping’. “Het was voor mij onmogelijk om daarvan te winnen. Toen de beerput openging, heb ik het daar een poos lastig mee gehad. Via het IOC hebben we als ex-Olympische deelnemers nog getracht gerechtigheid te krijgen. Dat is niet gelukt. Inmiddels heb ik me er bij neergelegd. Die bronzen plak is eigenlijk van goud.”

De talentvolle zwemster kreeg wel erkenning uit de sportwereld. “Ik heb goede contacten met Ada Kok en Erica Terpstra. Ik ben geridderd en ben twee keer uitgeroepen tot Sportvrouw van het Jaar in Nederland. Op Curaçao is een sportcomplex naar mij genoemd. Daar ben ik trots op. Wat ik wel lastig vind is dat mijn naam ontbreekt in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Daar worden alle winnaars van een gouden Olympische plak bij naam genoemd. ‘Daar hoor jij eigenlijk bij te staan’, denk ik dan wel eens.”

Brigitha stopte op 21-jarige leeftijd als topsporter. “In die tijd was je als zwemster zo’n beetje bejaard op die leeftijd. Ik was 17 toen ik als sportster die afschuwelijke spelen in München heb meegemaakt, waar terroristen een aanslag pleegden op Israëlische sporters. Een dieptepunt. Maar in het algemeen kijk ik met tevredenheid terug op mijn carrière. Ik was de eerste gekleurde sporter die een Olympische zwemmedaille won. Dat is nogal wat. Na mijn carrière heb ik eerst een poos in Almere gewoond, daarna lange tijd op Curaçao, waar ik ook geboren ben. Inmiddels woon ik al jaren in Almere Haven. Ik heb hier mijn kinderen, kleinkinderen. Ik ben gelukkig. Ik doe bij Het Y in Amsterdam nog steeds vrijwilligerswerk. Dat is mijn club. Nee, vanuit Almere is een nooit een initiatief geweest om iets met mij te doen. Ik zou het natuurlijk geweldig vinden als er ook vanuit mijn woonplaats waardering kwam. Maar dat heeft nog niet zo mogen zijn.”

De biografie ‘Zwemmen in de schaduw van doping’ – het levensverhaal van Enith Brigitha is verschenen bij uitgeverij LM Publishers (ISBN 978-94-6022-456-0). Verkrijgbaar bij de boekhandel voor 19,50 euro.