“Wij blijven het schild voor de zwakken, wat er ook gebeurt” Froukje de Jonge, wethouder met een missie

18 januari 2017, 14:59 Algemeen

ALMERE - “De overheid is het schild voor de zwakken in de samenleving. Dat zie ik als mijn leidraad en als een kerntaak voor de overheid. De overheid hoort er te zijn voor die mensen, die niemand hebben om zich toe te wenden”, zegt wethouder Froukje de Jonge (CDA). Dat is de grote drijfveer voor de politica.

Ze is erg gesteld geraakt op Almere, de stad die haar, haar man en vijf kinderen veel goeds heeft gebracht. Oorspronkelijk groeide zij op in Eindhoven. Haar familie is van Friese origine, waar ze nog steeds een passie voor zeilen op de Friese wateren aan over heeft gehouden. Ze studeerde rechten in Nijmegen. Belangstelling voor politiek had ze al vroeg, van huis uit en verder ontwikkeld tijdens haar studie als lid van de cda-jongeren. Vervolgens werkte ze als beleidsmedewerker bij het cda-partijbureau en daar ontdekte zij bij het schrijven van een speech voor Elco Brinkman dat je als politicus echt een verschil kunt maken. Daar werkt zij nu aan als wethouder Participatie, Werk en Inkomen. Haar passie voor politiek en gedrevenheid komen extra tot uiting bij het tegengaan van Huiselijk Geweld en het bevorderen van gelijke kansen op de arbeidsmarkt.

“Een van mijn grote missies bij mijn aantreden was het vergroten van de aandacht voor het enorme onderbelichte probleem dat huiselijk geweld is. Huiselijk geweld is een van de meest voorkomende zware misdrijven en ik begreep niet waarom dit politiek nauwelijks aandacht kreeg. De slachtoffers die we zien, vormen helaas het puntje van de ijsberg. Gemiddeld komt er pas na zes mishandelingen een melding binnen. En na interventie zitten veel slachtoffers vaak binnen drie jaar weer in dezelfde positie. Bij mijn vorige werk in het ziekenhuis heb ik gezien wat huiselijk geweld en kindermishandeling doet. Dat nam ik mee naar huis. Het is echt heel ernstig als thuis niet veilig is, want thuis is je basis van waaruit je meedoet aan de samenleving en die thuisbasis moet veilig zijn. Daarom heb ik het op de politieke agenda gezet.
Het eerste actiepunt was dat we huiselijk geweld in Almere tot High Impact Crime hebben gemaakt, samen met moord, roofovervallen en woninginbraak. Daarmee is er aparte aandacht van het Openbaar Ministerie, politie en justitie. Verder openen we in de loop van dit jaar het Oranje Huis in Poort. Dit is een opvanghuis voor slachtoffers van huiselijk geweld en kindermishandeling. Landelijk worden dit soort voorzieningen afgebroken, maar hier zetten we, Flevoland samen met Gooi- en Vechtstreek, dit doorgangshuis voor mensen die even niet thuis kunnen wonen op. En let wel, iedere vorm van zelfvertrouwen is er bij deze vrouwen en kinderen letterlijk uit gemept. Heel veel van de slachtoffers hebben geen betaald werk. Juist voor deze vrouwen kan economische zelfstandigheid door werken enorm helpen en daar gaan we meer op inzetten. Het huis is oranje, omdat we de slachtoffers niet willen verstoppen. Iedereen mag weten dat ze daar zitten en ze worden daar natuurlijk wel goed beschermd.
De realisatie van een Family Justice Center is het derde actiepunt. Gezinnen waarin huiselijk geweld speelt, zijn bijna allemaal gezinnen waarin tussen de 16 en 23 hulpverleners actief zijn geweest. Aan de inzet van die hulporganisaties ligt het niet, maar ze werken nog te veel langs elkaar heen en weten vaak niet van elkaar wat ze voor dezelfde mensen doen. Samenwerken lijkt simpel maar dat is het niet. Het Family Justice Center bundelt de informatie van de hulpverlening en justitiële kant, zodat politie en hulporganisatie meer contact met elkaar krijgen. In het Family Justice Center zijn er 24 uur per dag mensen van de politie en van Veilig Thuis vrijgemaakt die meldingen gezamenlijk bekijken en hun bronnen samenbrengen. Zo kunnen problemen eerder en effectiever opgelost worden. Dit voor elkaar krijgen vergt wel veel organisatie, want er zijn heel veel instanties bij betrokken. Ik doe dit samen met burgemeester Franc Weerwind en de raad heeft geld beschikbaar gesteld om deze ontwikkeling krachtig te ondersteunen.”

“Het gaat om ongeveer 6100 Almeerders in de bijstand. Toen ik hier als wethouder startte vroeg ik me meteen af ‘wie zijn dat nou?’ Dat is vervolgens helemaal in kaart gebracht en dat maakt het mogelijk dat we steeds meer mensgericht werken. En we zagen ook dat er hele groepen waren waar we niet of nauwelijks aandacht aan gaven. Het was voor mij al een speerpunt om mij in te spannen voor mensen boven de 45, want die hebben het buitengewoon moeilijk op de arbeidsmarkt. Overigens net als mensen van een andere herkomst. Dat blijkt uit alle cijfers en zij ervaren werkelijk discriminatie op de arbeidsmarkt. Dan zie ik het dus als een kerntaak voor de overheid om er te zijn voor de mensen die het moeilijker hebben om mee te kunnen doen. Daarom hebben we nu het aanvalsplan 45????, waarbij wij gericht met hen aan de slag zijn. Dat doen we ook voor mensen met een andere herkomst onder andere in samenwerking met De Participatiefabriek. En wij doen een onderzoek naar een pilot voor anoniem solliciteren.
Een andere categorie waar ik mij steeds meer zorgen over krijg is die van jonge alleenstaande moeders. Daar zullen we echt meer aandacht aan gaan geven. Die stromen teveel in de bijstand in en blijven daar te lang in hangen. Ik wil geen generatie van vrouwen in de veertig die totaal geen arbeidservaring heeft. Meedoen is echt een missie en dat kan ook goed met vrijwilligerswerk, maar het liefst toch ook (deels) economisch, want dan zie je dat hun gevoel van eigenwaarde toeneemt.
Helaas krijgen we de komende jaren fors minder geld vanuit het Rijk voor onze inzet en dan is de verleiding heel groot om vanuit financieel oogpunt vooral aandacht te geven aan mensen die met weinig hulp snel weer aan het werk komen. En dat we de mensen weer uit het oog raken die, om wat voor reden dan ook, meer nodig hebben. Als we niets voor hen doen, dan hebben ze veel minder of zelfs nauwelijks kans om mee te doen. Daar ben ik het niet mee eens. Juist mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt hebben onze hulp het meest nodig. Daarom kies ik ervoor dat wij het schild voor de zwakken zijn en blijven, wat er ook gebeurt.”