HoeksteenDordogne
AlgemeenDoor Robert Mienstra
“Mijn hemel”, gruwt mijn vrouw Jessica als we een camping in de Dordogne in Frankrijk oprijden.
Nauwe straatjes van bungalowtenten, caravans en campers.
Tussen de walmen van talloze barbecues zien we alleen maar Nederlandse nummerborden.
Het is dan ook een hels kabaal op de camping.
“We hebben nog wel een plekje”, glimlacht het meisje van de receptie in accentloos Nederlands.
Naast de receptie is de frituur: patat, kroketten, frikadellen en berenhappen.
We installeren ons op een plaats ter grootte van een vaatdoek.
“Gezelli, buurman”, roept een pensvormige landgenoot ons toe, net als ik een boek opsla dat thuis hoort in de Nederlandse literatuur.
“Welkomstbiertje derbij?”, gaat de pens verder.
Kreunend schud ik mijn hoofd en sluit mijn boek maar weer.
“Dit is de gezelligste camping van Frankrijk”, zegt hij, “iedereen kent mekaar en we komen hier allemaal al jaren.”
Zo, we kennen onze plek.
“Morgen vertrekken we weer”, zucht Jessica fluisterend.
Aan het eind van de middag was er een animatieteam en ’s avonds een gezellige disco.
Met luidruchtige napret tot diep in de nacht.
’s Ochtends om zes uur breken we op.
Om kwart voor zeven uur rijden we richting uitgang.
Met mijn hand op de claxon.
“Dat zal ze leren”, grijns ik.
