HoeksteenMotoren
AlgemeenDoor Robert Mienstra
“Krijg de verzuring”, vloekt mijn vrouw Jessica. Ze springt op en kijkt vanuit onze flat naar de Cinemadreef.
Twee motoren scheuren richting stad, allebei af en toe op het achterwiel. Ik denk dat ze ruim 100 rijden.
Een hels kabaal vult onze woonkamer.
“Ik word gewoon niet goed van die gasten op hun motoren”, zucht Jessica.
Inderdaad, nadat motorcoureurs tussen de flitspalen op de Veluwedreef telkens het gas openzetten en weer afremmen, gaan ze helemaal los op de Cinemadreef.
Elke dag weer.
Met als hoogtepunt een of andere malloot op een rode motor met drie wielen. Die maakt zo’n herrie dat de koffiekopjes op dertien hoog in de kast rinkelen.
De Cinemadreef is een bron van ergernis.
Auto’s dagelijks door het rood, die pesterig voor ziekenauto’s en politiewagens met sirenes blijven rijden, of, als het heel druk is even afslaan voor het kruispunt, hop linksaf door het fietstunneltje en via het fietspad bij de rotonde bij Helen Parkhurst weer de weg op.
“Ik snap niet dat ze geen rotondes maken op die dreef”, zeg ik.
“Een paar maanden geleden stond er een agent met een lasergun in de middenberm. Voor iedereen zichtbaar”, zegt Jessica. “Bleken al die motoren ineens niet harder dan 50 te kunnen.”
“Geef die man een standbeeld”, brom ik, “staat ‘ie er tenminste elke dag.”
